Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009

Πήρα το χαρτί και προσπάθησα δυο λόγια να σου γράψω...
Δυό λόγια που να περικλείουν το πόσο σ'αγάπησα.
Για άλλη μια φορά δεν τα κατάφερα...
Πώς να γράψω αυτά που με τα χείλη δεν μπόρεσα ποτέ να προφέρω;

Σκέφτηκα να σου στείλω κάτι...
Κάτι μικρό να έχεις απο μένα.
Ένα απο τα χιλιάδες κομμάτια που μοίρασα την καρδιά μου τη μέρα που έμαθα την αλήθεια...
Ούτε κάν αυτό δεν μπόρεσα.
Στην απελπισία μου άρχισα να τρέχω και να τρέχω χωρίς να έχω έναν συγκεκριμένο προορισμό...
Όμως έφτασα στο λιμάνι... όχι τυχαία.
Η ψυχή μου πάντα με οδηγούσε εκεί.
Εκεί που μπορούσα να δώ καθαρά το φεγγάρι
να μοιράζεται το δανεικό του φως με τη θάλασσα...
Ταυτιζόμουν με το φεγγάρι...
Το έβλεπα τόσο μόνο στο ουράνιο στερέωμα και πίστευα πως ένιωθε και τη δική μου μοναξιά.
Κι όμως κάτι μικρό πάντα μου διέφευγε...

Το φεγγάρι δεν είναι ποτέ μονο...
Έχει συντροφιά τα αστέρια που τα κρύβουν τα φώτα της πόλης και σου δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι ανήκουν μόνο στα παραμύθια...
Η σκέψη αυτή ενέτεινε την μοναξιά μου.
Σαν να έπεφτε ξαφνικά όλο το βάρος της πάνω μου...

Άθελα μου προσπάθησα να βρώ κάτι,
το ίδιο μόνο με μένα για να ξεφύγω απ΄το αδιέξοδό μου...

Και τότε πρόσεξα τον αποσπερίτη, με το δυνατό και άσβεστο φως του...

Το άστρο που εμφανίζεται πρώτο μετά τη δύση του ήλιου και αποχαιρετά τη νύχτα τελευταίο...
Σίγουρα η λάμψη και το χρέος του θα το καταδίκαζε σε αιώνια μοναξιά, σκέφτηκα...
Η ομορφιά του όμως το καθιστούσε μοναδικό...

Όπου και να ΄σαι το αστέρι αυτό θα είναι μαζί σου...
Αυτό θα σου στείλω...
Γιατί αυτό το μπορώ.
Γιατί αυτό είμαι στα αλήθεια εγώ...

Ένας μοναχικός αποσπερίτης που σ'αγάπησε...
Μή με ξεχάσεις...

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009



Για ένα φίλο που ξεκινά τώρα το ταξίδι του...

Καλή τύχη...


Αρχη απ΄το μηδέν... Για να ξυπνησεις μια μέρα και να συνειδητοποιήσεις ότι ζεις ένα όνειρο ( γιατί ,ναι, ύπαρχουν και αυτά αν τα πιστέψεις) πρέπει να αφήσεις πίσω σου ό,τι σε κρατάει...όχι να ξεχάσεις...αλλά να φυλάξεις τις μνήμες σου στον χώρο που δεν ακουμπά την καρδιά...

Καλό ταξίδι...




Για όλους εμάς που μένουμε πίσω μια γλυκιά καλησπέρα... Ο ήλιος ευτυχώς εκει ψηλά μένει, ο ουρανός καθαρός... τίποτα δεν υπάρχει που να μην μπορούμε...
Παρέα
Διασκέδαση
Έρωτας
Παιχνίδι...
Κι όλα αρχίζουν ξανά...έτσι απλά...
με χαμόγελο...

Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009


[...]Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα
Όλα τα δάχτυλα
Σιωπή

Έξω από τ' ανοιχτό παράθυρο του ονείρου
Σιγά σιγά ξετυλίγεται
Η εξομολόγηση
Και σαν θωριά λοξοδρομάει προς τ' άστρα![...]

[...]Το διάδημα του φεγγαριού στο μέτωπο της νύχτας
Όταν μοιράζονται οι σκιές την επιφάνεια
Της δράσης


Κι ο πόνος μετρημένος από εξασκημένο αυτί
Ακούσιος καταρρέει
Μες στην ιδέα που αχρηστεύεται απ' το μελαγχολικό
Σιωπητήριο.[...]

July- Katatonia



You come clean

Waves collide now

Defenseless numb arms

And no voice of reason


So how come you invited me too

You knew I wanted you

You glide above

So this night belongs to you

I know this isn't through

Are you dead to love


I see the bright lights

It's the month of July

It's violent here

Why have you left me

If only you could stay

And keep me in

It's violent here

Why did you run from me


Heat

Night devour me

Repeat

Repetition...