In the moonlight
In the moonlight's pale embrace
We come to know the space between us
...The space between us...
Ξυπνώντας σε έναν κόσμο όπου τα λάθη δεν σβήνονται με μια συγνώμη και ενα ειλικρινές βλέμμα μετάνοιας, όπου η κάθε λέξη μπήγει λιγο πιο βαθιά το μαχαίρι στο τραύμα που ο ίδιος άνοιξες στον εαυτό σου και όπου ο χρόνος αρνείται πεισματικά να επιστρέψει στην ευτυχισμένη αρχή μιας σχέσης, συνειδητοποιείς πως δεν έχει μείνει τίποτα πια να σε βοηθήσει να κρατηθείς από μια, άλλοτε, δυνατή αγάπη...Τίποτα να δικαιολογήσεις... Οι τίτλοι τέλους έχουν ήδη πέσει και η αλήθεια είναι πως ναι, κανείς δεν σε ρώτησε, κανείς δεν σε προϋδοποίησε πριν κάνεις το λάθος να πειστέψεις πως έστω κaι την τελευταία στιγμή κάτι μπορεί να αναστηθεί. Ή ίσως κάποιος και να το έκανε, αλήθεια άκουσες;
Ιούλιος...Πότε έφτασε κιόλας Ιούλιος; Είναι απο εκείνες τις περιπτώσεις που τριγυρνάς νεκρός από δωμάτιο σε δωμάτιο, νιώθοντας το χρόνο αβάσταχτο πάνω σου να μην κυλάει πια, σκοτώνοντας την ύπαρξη σου λίγο περισσότερο και όταν πια ξυπνάς, με έκπληξη κοιτάς το ημερολόγιο να έχει προχωρήσει δυό μήνες μπροστά...Αλήθεια, έχεις προχωρήσει μαζί του;
Κοιτάς απ΄το παράθυρο...Ο ήλιος εξακολουθεί να φωτίζει...πάντα εκεί, καυτός. Ο κόσμος άδειος.
Πριν στρέψεις ξανά με αδιαφορία το βλέμμα στους γνώριμους τοίχους του δωματίου, με την άκρη του ματιού σου βλέπεις πάνω στη στροφή του δρόμου μια φιγούρα να σε καλεί να συνεχίσεται μαζί το δρόμο που η ίδια ξεκίνησε...Ναι, έχεις ξαναταξιδέψει μαζί της...Λέγεται ζωή
και στο βάθος ξέρεις πως σε περίμενε όλο αυτό τον καιρό... Τώρα, όμως ,είσαι έτοιμη...
<<Μου λείπεις>>
<<Σ'αγαπώ>>
Το ξέρεις...
Το χάσμα ήταν αρκετά μεγάλο και για τους δυό μας...
Μακάρι να ήσουν για λίγο ακόμα αγάπη...Ψέματα...
πάντα θα ζητούσα ακόμα "λίγο"...
πάντα θα ζητούσα ακόμα "λίγο"...
In blood red skies
Tears run dry (the sky is falling)
...There is no space between us...
