Πήρα το χαρτί και προσπάθησα δυο λόγια να σου γράψω...

Δυό λόγια που να περικλείουν το πόσο σ'αγάπησα.

Για άλλη μια φορά δεν τα κατάφερα...

Πώς να γράψω αυτά που με τα χείλη δεν μπόρεσα ποτέ να προφέρω;

Σκέφτηκα να σου στείλω κάτι...

Κάτι μικρό να έχεις απο μένα.

Ένα απο τα χιλιάδες κομμάτια που μοίρασα την καρδιά μου τη μέρα που έμαθα την αλήθεια...

Ούτε κάν αυτό δεν μπόρεσα.

Στην απελπισία μου άρχισα να τρέχω και να τρέχω χωρίς να έχω έναν συγκεκριμένο προορισμό...

Όμως έφτασα στο λιμάνι... όχι τυχαία.

Η ψυχή μου πάντα με οδηγούσε εκεί.

Εκεί που μπορούσα να δώ καθαρά το φεγγάρι

να μοιράζεται το δανεικό του φως με τη θάλασσα...
Ταυτιζόμουν με το φεγγάρι...

Το έβλεπα τόσο μόνο στο ουράνιο στερέωμα και πίστευα πως ένιωθε και τη δική μου μοναξιά.

Κι όμως κάτι μικρό πάντα μου διέφευγε...

Το φεγγάρι δεν είναι ποτέ μονο...

Έχει συντροφιά τα αστέρια που τα κρύβουν τα φώτα της πόλης και σου δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι ανήκουν μόνο στα παραμύθια...

Η σκέψη αυτή ενέτεινε την μοναξιά μου.

Σαν να έπεφτε ξαφνικά όλο το βάρος της πάνω μου...

Άθελα μου προσπάθησα να βρώ κάτι,

το ίδιο μόνο με μένα για να ξεφύγω απ΄το αδιέξοδό μου...

Και τότε πρόσεξα τον αποσπερίτη, με το δυνατό και άσβεστο φως του...

Το άστρο που εμφανίζεται πρώτο μετά τη δύση του ήλιου και αποχαιρετά τη νύχτα τελευταίο...

Σίγουρα η λάμψη και το χρέος του θα το καταδίκαζε σε αιώνια μοναξιά, σκέφτηκα...

Η ομορφιά του όμως το καθιστούσε μοναδικό...

Όπου και να ΄σαι το αστέρι αυτό θα είναι μαζί σου...

Αυτό θα σου στείλω...

Γιατί αυτό το μπορώ.

Γιατί αυτό είμαι στα αλήθεια εγώ...

Ένας μοναχικός αποσπερίτης που σ'αγάπησε...

Μή με ξεχάσεις...