Περπατάω το δρόμο για το σπίτι. Μαγιάτικο Βράδυ...
Μόλις χαιρέτησα τις φιλες μου,καθώς στο τέλος της μέρας επιβάλλεται αυτή η επιστροφή στις οικογένειές τους.
Τα βήματά μου αργά, σταθερά πλέον...
Αναμενόμενο κάτω απ'το γνώριμο ουρανό της Θεσσαλονίκης.
Αναπνέοντας με πλημμυρίζει το γλυκό άρωμα των ανθισμένων γιασεμιών της γειτονιάς μου.
Νιώθω μια απροσδόκητη ευεξία, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την προηγούμενη θλιβερή εικόνα μιας νεαρής κοπέλας που πνίγεται με τις ίδιες της, τις σκέψεις...
Λίγες ώρες πριν τα 19. Ποιός να δικαιολογήσει τέτοια συμπεριφορά στο ξεκίνημα μιας άλλης, αποδεκτά ανεξάρτητης ζωής;
Σκέφτομαι,σκέφτομαι,σκέφτομαι συνέχεια...
Και η μια σκέψη φέρνει την άλλη.
Μόνο η μυρωδιά της άνοιξης δίωχνει για λίγο την ένταση που κατοικεί τους τελευταίους μήνες στο σώμα μου...
Αναρωτιέμαι αν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος σ'αυτόν τον πλανήτη που να μην λατρεύει το μεγαλείο που κρύβει η φύση. Άν υπάρχει κάποιος που να μην μαγεύεται απ΄τον Μάιο...
Τον Μάιο οπως τον ζώ εγω τώρα. Εδώ, σάυτο το ημισφαίριο...
Αλήθεια, Πόσο καλό μας κάνει η γη και πόσο κακό της κάνουμε;
                                                ~
Ήδη το σπίτι μου αρχίζει να φαίνεται...Μειώνω ρυθμούς...
Θέλω να ζήσω όσο περισσότερο μπορώ αυτή τη μικρή στιγμή της αναγέννησης.
Όμως, όπως όλα τα ωραία, έτσι κι αυτό θα τελείωσει...
Ξέρω ακούγεται πολύ απαισιόδιοξο. Μα η αλήθεια είναι αυτή...Όλα τελειώνουν.
Βέβαια πάντα τη θέση τους παίρνουν καινούριες χαρές.
Το κατα πόσο όμως αντικαθιστούν τις προηγούμενες και τις γιατρεύουν,αυτή ειναι μια άλλη συζήτηση...
                       Μια γλυκιά, ολόψυχη καληνύχτα σε όλους σας...
Και εύχομαι όλα τα όμορφα πράγματα στις ζωές μας, να καταφέρουν να ζήσουν
                                                                                                                          στην αιωνιότητα...