My sweet prince...

Never thought I'd have to retire
Never thought I'd have to abstain
Never thought all this could back fire
Close up the hole in my vain   
                     ~
Never thought I'd get any higher
Never thought you'd fuck with my brain
Never thought all this could expire
Never thought you'd go break the chain

Me and you baby,
still flush all the pain away.
So before I end my day
-Remember-
My sweet prince,
You are the One...

Summer Night Horizon

                   
 In the moonlight
In the moonlight's pale embrace
We come to know the space between us
...The space between us...

      

                                         

                                                                                                                                                                

Ξυπνώντας σε έναν κόσμο όπου τα λάθη δεν σβήνονται με μια συγνώμη και ενα ειλικρινές βλέμμα μετάνοιας, όπου η κάθε λέξη μπήγει λιγο πιο βαθιά το μαχαίρι στο τραύμα που ο ίδιος άνοιξες στον εαυτό σου και όπου ο χρόνος αρνείται πεισματικά να επιστρέψει στην ευτυχισμένη αρχή μιας σχέσης, συνειδητοποιείς πως δεν έχει μείνει τίποτα πια να σε βοηθήσει να κρατηθείς από μια, άλλοτε, δυνατή αγάπη...Τίποτα να δικαιολογήσεις... Οι τίτλοι τέλους έχουν ήδη πέσει και η αλήθεια είναι πως ναι, κανείς δεν σε ρώτησε, κανείς δεν σε προϋδοποίησε πριν κάνεις το λάθος να πειστέψεις πως έστω κaι την τελευταία στιγμή κάτι μπορεί να αναστηθεί. Ή ίσως κάποιος και να το έκανε, αλήθεια άκουσες; 

Ιούλιος...Πότε έφτασε κιόλας Ιούλιος; Είναι απο εκείνες τις περιπτώσεις που τριγυρνάς νεκρός από δωμάτιο σε δωμάτιο, νιώθοντας το χρόνο αβάσταχτο πάνω σου να μην κυλάει πια, σκοτώνοντας την ύπαρξη σου λίγο περισσότερο και όταν πια ξυπνάς, με έκπληξη κοιτάς το ημερολόγιο να έχει προχωρήσει δυό μήνες μπροστά...Αλήθεια, έχεις προχωρήσει μαζί του;

Κοιτάς απ΄το παράθυρο...Ο ήλιος εξακολουθεί να φωτίζει...πάντα εκεί, καυτός. Ο κόσμος άδειος.

Πριν στρέψεις ξανά με αδιαφορία το βλέμμα στους γνώριμους τοίχους του δωματίου, με την άκρη του ματιού σου βλέπεις πάνω στη στροφή του δρόμου μια φιγούρα να σε καλεί να συνεχίσεται μαζί το δρόμο που η ίδια ξεκίνησε...Ναι, έχεις ξαναταξιδέψει μαζί της...Λέγεται ζωή

και στο βάθος ξέρεις πως σε περίμενε όλο αυτό τον καιρό... Τώρα, όμως ,είσαι έτοιμη...

<<Μου λείπεις>>

<<Σ'αγαπώ>> 

Το ξέρεις...

Το χάσμα ήταν αρκετά μεγάλο και για τους δυό μας...

Μακάρι να ήσουν για λίγο ακόμα αγάπη...Ψέματα...
πάντα θα ζητούσα ακόμα "λίγο"...

In blood red skies
Tears run dry (the sky is falling)
...There is no space between us...

 Περπατάω το δρόμο για το σπίτι. Μαγιάτικο Βράδυ...
Μόλις χαιρέτησα τις φιλες μου,καθώς στο τέλος της μέρας επιβάλλεται αυτή η επιστροφή στις οικογένειές τους.
Τα βήματά μου αργά, σταθερά πλέον...
Αναμενόμενο κάτω απ'το γνώριμο ουρανό της Θεσσαλονίκης.
Αναπνέοντας με πλημμυρίζει το γλυκό άρωμα των ανθισμένων γιασεμιών της γειτονιάς μου.
Νιώθω μια απροσδόκητη ευεξία, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την προηγούμενη θλιβερή εικόνα μιας νεαρής κοπέλας που πνίγεται με τις ίδιες της, τις σκέψεις...
Λίγες ώρες πριν τα 19. Ποιός να δικαιολογήσει τέτοια συμπεριφορά στο ξεκίνημα μιας άλλης, αποδεκτά ανεξάρτητης ζωής;
Σκέφτομαι,σκέφτομαι,σκέφτομαι συνέχεια...
Και η μια σκέψη φέρνει την άλλη.
Μόνο η μυρωδιά της άνοιξης δίωχνει για λίγο την ένταση που κατοικεί τους τελευταίους μήνες στο σώμα μου...
Αναρωτιέμαι αν μπορεί να υπάρχει άνθρωπος σ'αυτόν τον πλανήτη που να μην λατρεύει το μεγαλείο που κρύβει η φύση. Άν υπάρχει κάποιος που να μην μαγεύεται απ΄τον Μάιο...
Τον Μάιο οπως τον ζώ εγω τώρα. Εδώ, σάυτο το ημισφαίριο...
Αλήθεια, Πόσο καλό μας κάνει η γη και πόσο κακό της κάνουμε;
                                                ~
Ήδη το σπίτι μου αρχίζει να φαίνεται...Μειώνω ρυθμούς...
Θέλω να ζήσω όσο περισσότερο μπορώ αυτή τη μικρή στιγμή της αναγέννησης.
Όμως, όπως όλα τα ωραία, έτσι κι αυτό θα τελείωσει...
Ξέρω ακούγεται πολύ απαισιόδιοξο. Μα η αλήθεια είναι αυτή...Όλα τελειώνουν.
Βέβαια πάντα τη θέση τους παίρνουν καινούριες χαρές.
Το κατα πόσο όμως αντικαθιστούν τις προηγούμενες και τις γιατρεύουν,αυτή ειναι μια άλλη συζήτηση...
                       Μια γλυκιά, ολόψυχη καληνύχτα σε όλους σας...
Και εύχομαι όλα τα όμορφα πράγματα στις ζωές μας, να καταφέρουν να ζήσουν
                                                                                                                          στην αιωνιότητα...

Ξεκινώντας το δρόμο της επιστροφής στην πραγματικότητα,
Έξω απ΄τα σύνορα των προσδοκιών μου,
Σε συνάντησα...
Απρόσμενα συνηθισμένος και προσιτός,
τόσο που δεν ένιωσα την ανάγκη να λύσω το μυστήριο της ύπαρξής σου...

Μαγεμένη απ΄τη λάμψη των αστεριών στο ουράνιο στερέωμα που πια έβλεπα καθαρά και βυθισμένη σε μια γλυκιά,πρωτόγνωρη μελωδία, δεν άκουσα τη ψυχή μου που μ'αναφιλητά παρακαλούσε να σ'ακολουθήσω στα φωτεινά περάσματα που εδειχνες... Κι όμως...
                 ~Σε μια στιγμή κοντά σου, λύγισα~
Το άγγιγμά σου έκρυβε όλα τα μυστήρια που ο νους αδυνατούσε να δεχτεί και να κατανοήσει.

Και τότε γεννήθηκε αυτό που ο χρόνος είχε ξεχάσει να μου ομολογήσει...
       Η δύναμη που μ'έσπρωχνε στην τρέλα...
      Η λήθη της υποχρεωτικής καθημερινότητας...
     Η προσμονή ενός-άλλοτε- ενοχλητικού πρωϊνού ξυπνήματος...
    Ο Έρωτας...

Σήμερα άνοιξα τα μάτια λουσμένη στο ξανθό φως του ήλιου που θαρραλέα έμπαινε στο δωμάτιό μου... Το ζεστό χάδι του μ'έκανε να σκεφτώ την προστασία της αγκαλιάς σου.
                       Ξέρω, δικαιολογίες...
Λές και ήταν το μόνο πράγμα που θα μ'εκανε να σε σκεφτώ...
Χαμογελώντας τωρα ψιθυρίζω...Μείνε ακόμα λίγο κοντά μου...

                 
When the silence beckons,

And the day draws to a close,

When the light of your life sighs,

And love dies in your eyes,

Only then will I realise,

What you mean to me...
                 ~
  Άραγε είναι η αγάπη ικανή να σκοτώσει την αξιοπρέπεια;

Ψαχνω για φεγγαρι αποψε...

Για αλλη μια φορα βυθισμενη στη γλυκια μελωδια του ονειρου...

Μονο εκει βρισκω πια γαληνη...στα σεναρια του αποκοιμισμενου μου εαυτου...

Τι κι αν εφυγες μακρια; Για μενα παντα μακρια ησουν.

Τι κι αν σε εψαξα; Τι κι αν χαθηκες;

Τι κι αν δεν υπηρξες ποτε. Η μοναξια ειναι η ιδια...

Το ιδιο σκληρη...το ιδιο απολυτη.

Διακρινω την παρουσια της και στην πλανη του ονειρου...

Κι ομως συνεχιζω να αγνοω το καλεσμα της...

Αρνουμαι να ξυπνησω σ'ενα κοσμο χωρις φεγγαρι...

Και η ιστορια συνεχιζεται...μια ιστορια που κυλαει με δικη μου καθοδηγηση...

Χαμογελαω ασυναισθητα...Πως αλλιως;

Το ξερω θα σε δω, θα σ'αγγιξω...Θα νιωσω ολα οσα για τοσο καιρο ειχαν ξεχαστει...

Και η μοναξια............δεν θα υπαρχει μοναξια..........
---------------------------------------------------------------------

Μα ξερεις; Δεν θα γινει ετσι.......Αποψε μονος θα δεις το φεγγαρι... Κανε μια ευχη για μενα...για τον κοσμο μου...

Ζητα του να φωτισει μια στιγμη και το δικο μου ουρανο..

Και σ'αγαπαω μονο αυτο να ξερεις... Καληνυχτα...

Τι σημασια εχει να ξερεις εκ των προτερων το τελος μιας ιστοριας;

----------------------------------------------------------------------

Το φως της μερας ξυπναει ο,τι προσπαθουσε ματαια να κρυφτει στο σκοταδι του νου...

Και η ανασα μου δυσκολα βγαινει απ' το στηθος...

Ακομα ακουγονται γνωστοι ηχοι απ'τα ανοιχτα ακουστικα στα αυτια...Ψιθυριζω τους στοιχους...προσωρινη γαληνη...

Temporary Peace



Beyond this beautiful horizon

lies a dream for you and I

this tranquil scene is

still unbroken by the

rumours in the sky

but there's a storm

closing in voices

crying on the wind

the serenade is growing

colder breaks my soul

that tries to sing

and there's so many many

thoughts

when I try to go to sleep

but with you I start to feel

a sort of temporary peace

there's a drift in and out ...