Ξεκινώντας το δρόμο της επιστροφής στην πραγματικότητα,
Έξω απ΄τα σύνορα των προσδοκιών μου,
Σε συνάντησα...
Απρόσμενα συνηθισμένος και προσιτός,
τόσο που δεν ένιωσα την ανάγκη να λύσω το μυστήριο της ύπαρξής σου...

Μαγεμένη απ΄τη λάμψη των αστεριών στο ουράνιο στερέωμα που πια έβλεπα καθαρά και βυθισμένη σε μια γλυκιά,πρωτόγνωρη μελωδία, δεν άκουσα τη ψυχή μου που μ'αναφιλητά παρακαλούσε να σ'ακολουθήσω στα φωτεινά περάσματα που εδειχνες... Κι όμως...
                 ~Σε μια στιγμή κοντά σου, λύγισα~
Το άγγιγμά σου έκρυβε όλα τα μυστήρια που ο νους αδυνατούσε να δεχτεί και να κατανοήσει.

Και τότε γεννήθηκε αυτό που ο χρόνος είχε ξεχάσει να μου ομολογήσει...
       Η δύναμη που μ'έσπρωχνε στην τρέλα...
      Η λήθη της υποχρεωτικής καθημερινότητας...
     Η προσμονή ενός-άλλοτε- ενοχλητικού πρωϊνού ξυπνήματος...
    Ο Έρωτας...

Σήμερα άνοιξα τα μάτια λουσμένη στο ξανθό φως του ήλιου που θαρραλέα έμπαινε στο δωμάτιό μου... Το ζεστό χάδι του μ'έκανε να σκεφτώ την προστασία της αγκαλιάς σου.
                       Ξέρω, δικαιολογίες...
Λές και ήταν το μόνο πράγμα που θα μ'εκανε να σε σκεφτώ...
Χαμογελώντας τωρα ψιθυρίζω...Μείνε ακόμα λίγο κοντά μου...